'İyi' savaş kötü baba

Dale Maharidge doğduğunda, İkinci Dünya Savaşı biteli on yılı aşkın süre geçmişti ama...

Dale Maharidge doğduğunda, İkinci Dünya Savaşı biteli on yılı aşkın süre geçmişti ama...

Ama Maharidge yine de savaştan ve özellikle de 1945'teki Okinawa Muharebesi'nden zarar gördüğünü düşünüyor. Dale'in deniz piyade çavuşu olan babası Steve, Ohio'daki evine dönerken muharebeyi de beraberinde getirmişti. Sürekli şiddetin kıyısında dolanan korkunç bir öfke ve ömrünün geri kalanında aile üyelerine bölüştürdüğü bir acı şeklini alan savaş, Steve için hiç bitmedi. Maharidge Mart'ta, o lanetli savaşı tekrar ele alan ve babası ile silah arkadaşlarının ve ailesinin uğradığı hasarı anlatan "Mulligan'ı Eve Getirmek" adlı kitabı yayınladı. New York belediye başkan adayı Bill De Blasio'nun babasının da Okinawa'da savaşmış bir gazi olduğunu öğrenince, Maharidge'i arayıp buldum. De Blasio, babası ağır yaralandıktan sonra evine dönüp alkolizme yenilmiş ve 1979'da intihar etmiş. Babası hakkında pek konuşmayan De Blasio, röportaj teklifimi geri çevirdi. Ama Maharidge babasının görev yaptığı 22'nci Deniz Piyade Taburu, L Bölüğü'nden h ayatta k alan 2 9 askerle ilgili araştırmalarından ve okurlarıyla yaptığı yazışmalardan hareketle, İ kinci D ünya S avaşı gazilerinin çoğunun ailesinin, düşündüklerinden daha fazla ortak yanı olduğuna inanıyor. Maharidge'in "İyi Savaşın Öteki Yüzü" alt başlığıyla yayınlanan kitabı, sayısız erkeğin sessizce acı çekmesine, tek başına çareler bulmaya çalışmasına, kendilerine ve ailelerine zarar vermesine yol açan, tedavi edilmemiş travmayı inceliyor. Maharidge'in yaptığı cesur varsayım (" Bill De Blasio'nun babasının benim babama benzediğini düşünüyorum") saçma gelmiyor. Ani öfke krizleri, yemek masasındaki bağırmalar ve dehşete düşen çocuklardan bahseden Maharidge bana, "Hep, bunları yaşayan tek ailenin biz olduğunu sanırdık" dedi. Babasının yaramazlık yapan küçük erkek kardeşine savurduğu boş tehdit ("Seni öldürebilirim") çocuğun uykusunu yıllarca kaçırmış. Hepsinin sebebi, eski askerin Guam ve Okinawa'da yaşadığı korkunç olaylardı: Vurduğu Japon askerinin cesedini siper olarak kullanırken, annelerinin ismini anarak ağlayan silah arkadaşlarına susmaları için bağırmışt ı . Okinawa Muharebesi'ndeki üç ayl ık bombardıman ile göğüs göğüse çarpışmalarda, 150 bini sivil olmak üzere 250 binden fazla insan öldü. Muharebe sonunda dümdüz olan ada, çamur ve mercan yığınına dönüştü. Bu muharebe, 20'nci yüzyıldaki savaşların iyice düşmüş seviyesine göre bile iğrenç ölçüde acımasızdı. Maharidge, "Babam geri döndükten sonra dört yıl sarhoş gezmiş" dedi. Kitap için yaptığı araştırmalarda savaştan sonraki yıllarda ölen gazilerin sayısını öğrenince şaşıran Maharidge, "Birçok gazi içkiden ölmüş. Annem olmasaydı babam ölürdü" dedi. Steve Maharidge 2000'de vefat ettiğinde, kuşağının çoğu üyesi çoktan ölmüştü. Mevcut hasta ve yaralı askerlerin çoğu Vietnam gazisi olsa da, birden fazla kez cepheye gönderilip yaralandığı için acı çeken Irak ve Afganistan gazilerinin sayısı da endişe verici düzeye ulaştı. Bunlar evlerine, eski askerleri öldürebilecek kadar ağır yaralarla dönüyor. Belki de Shakespeare'in Sezar'ı yanılıyordu: Belki cesurlar ölmeden önce defalarca kez ölür. Maharidge incelediği askerlerin savaş anılarının yaşlandıkça daha da net ve canlı hale geldiğini görmüş. L Bölüğü'nden 86 yaşındaki keskin nişancı Joe Lanciotti, geçen yıl Maharidge'e bir e-posta gönderip onu kitabı bitirmeye teşvik etmiş. Lanciotti (küfürler hariç) şöyle yazmış: "Benim için savaş, panik içinde verilen emirlerden, korkudan, çığlıklardan, patlayan top mermilerinden, karanlıktan ve işaret fişekleri ile açılan ateşin çıkardığı alevlerden oluşan bir kargaşaydı. Düşmanı hiç görmesem de bizi öldürmeye çalıştığını biliyordum. Baban, ben ve diğer çocuklar yürüdük, süründük ve muhtemelen asla düzelmeyecek (patlayan top mermilerinden mi havan mermilerinden mi kaynaklandığını bilmediğimiz) yaralı zihinlerle Sugar Loaf tepesinden aşağı yuvarlandık. Savaşın genel dehşeti ve korkusu delirtmek üzereydi. Ağlıyor, sarsılıyor, kusuyor, bağırıyor, mırıldanıyor, titriyor, küfrediyorduk." THE NEW YORK TIMES