Robotların çileli ilerleyişi

Atlas omuz silkemiyor. Ama sendeliyor, eli kayıyor, kekeliyor ve tökezliyor. Bir öğleden sonra ona bir arazideki atıkları temizleme işi veriliyor.

Atlas omuz silkemiyor. Ama sendeliyor, eli kayıyor, kekeliyor ve tökezliyor. Bir öğleden sonra ona bir arazideki atıkları temizleme işi veriliyor.

Ani ve kesintili hareketlerle geçen uzun bir sürenin sonunda eğiliyor, bir odun parçasını titizlikle almayı başarıyor ve sağına bırakıyor. Bu hızla giderse görevini tamamlaması günler alabilir. Sözünü ettiğimiz Atlas, 1.80 metre boyunda bir insansı robot. Worcester Politeknik Enstitüsü'ndeki (WPI) bir robotbilim laboratuvarında öğrenci, mühendis ve yazılım uzmanlarından oluşan bir ekip, 150 kilo ağırlığında bu sensör, bilgisayar, metal destek, mafsal ve kablo yığınına eğitim veriyor. Boston Dynamics tarafından üretilen Atlas robotları üstünde çalışan yedi ekip var. Diğerleri gibi Worcester ekibi de Pentagon'daki İleri Savunma Araştırma Projeleri Ajansı'nın düzenlediği Aralık'taki yarışmaya hazırlanıyor. Yarışmanın amacı robotbilimindeki çalışmaları hızlandırmak; olağanüstü acil durumlarda, örneğin nükleer bir santralde arıza çıkması halinde kendi başlarına etkin bir şekilde çalışabilecek prototipler yapmak. Fakat Atlas serbestçe dolaşamıyor. Yeni yürüyen bir bebek gibi ona emniyet kemeri takıyorlar ve nereye giderse gitsin, operatörler şeffaf plastik bir kabinin arkasına geçiyor. Bu özen boşuna değil. Robot devrilirse araba kazası gibi bir felaket olur. Ayrıca her Atlas yaklaşık 2 milyon dolar değerinde olduğu için robotbilimciler, böyle bir kazanın olmaması için ellerinden gelen önlemi alıyor. Bununla birlikte Atlas'ın, hafif ve küçük robotlar olarak kendi başlarına hareket eden Honda'nın Asimo'su veya Güney Korelilerin Hubo'su gibi, insanlar arasında serbestçe dolaşamayacağı neredeyse kesin. Çünkü kollarının her biri metal bir sopa gibi on kilogramdan fazla. Ayrıca Atlas çok gürültülü çalışıyor. Hidrolik kompresörü, mevzuattaki güvenlik sınırlarına çok yaklaşan bir ses düzeyinde adeta bağırıyor. Ekiptekilerden biri robotun ipini tutuyor, bir diğeri iri kırmızı bir acil durum düğmesinin başında bekliyor, operatör de büyük bir bilgisayar ekranının karşısında oturuyor. Ekranda "nokta bulutu" denen üç boyutlu bir görüntü var. Bu görüntü mesafeyi ölçüp nesnelerin haritasını çıkaran robotun lazer telemetresi tarafından oluşturuluyor. Operatör bir klavye ve fareyle robota komut veriyor ve bu komutlar yürümekten, makinenin elini oluşturan üç parmağın açılıp kapanması gibi basit hareketlere kadar değişebiliyor. Ekipler Aralık'ta araç sürmek, vana kapatmak, molozla kaplı bir araziyi a şmak, m erdiven ç ıkmak gibi alanlarda yarışacak. Bir yıl sonraysa 2 milyon dolarlık bir ödül için onları daha karmaşık görevler bekliyor. Pennsylvania'daki Carnegie Mellon Üniversitesi'nden robotbilim profesörü Chris Atkeson, "Oyuncaklarımızla sadece iki-üç ay oynayabildik" diyor. Takımların başarısı daha çok, robotların otonom becerilerini ne kadar programlayabildiklerine bağlı. Örneğin WPI ekibinin lideri 26 yaşındaki Matt DeDonato, Phi lade lphia'daki Drexe l Üniversitesi'nin işbirliğiyle bir Hubo robotunu programlayan başka bir takımın çalışmasını kıskanıyor. Bu takım, WPI'den robotbilimci Dimitri Berenson'un tasarladığı, bir robotun bir vanayı kapatmak için iki kolunu birden kullanmasına imkân veren karmaşık bir algoritmaya sahip. DeDonato, "Keşke o algoritma bizde olsaydı" diyor. Atlas'a gelince, elinden gelseydi bu dilek karşısında herhalde omuz silkerdi. Fakat laboratuvarda askıda olan ve operatörün dijital emrini bekleyen robot bu hareket için gerekli omuz ekleminden yoksun. THE NEW YORK TIMES