16 yaşında kendi yolunu çiziyor

Yeni Zelandalı besteci Lorde'nin "Royals" şarkısının Miley Cyrus'ın "Wrecking Ball", Katy Perry'nin "Roar" şarkılarıyla ABD'deki müzik listelerinin tepesinde ne işi var?

Yeni Zelandalı besteci Lorde'nin "Royals" şarkısının Miley Cyrus'ın "Wrecking Ball", Katy Perry'nin "Roar" şarkılarıyla ABD'deki müzik listelerinin tepesinde ne işi var?

Verdiği en önemli mesaj, gençlerin pop klişeleriyle yetinmek zorunda olmadığını göstermesi. Perry ve Cyrus'ın şarkıları genç kızların aklından çıkmadığı varsayılan bir konu hakkında: Ayrılıktan sonra özgüvenden, özsaygıdan geriye ne kalır? Lorde ise sınıf bilinci ve gösteriş için tüketim hakkında söylüyor: Cadillac ve elmaslara dair pop kültür fantezileri ile "paradan gelmeyen" biri olmanın gerçekliği arasındaki uçurum. "Royals" derinden düşündüren, sakince başkaldıran bir şarkı. Aynı zamanda gerçek bir ergen tarafından yazıldı. Sahne ismiyle Lorde, gerçek ismiyle Ella Yelich-O'Connor henüz 16 yaşında. Düşünceli, hatta hüzünlü bir genç kız. Eylül'de New York'ta verdiği konsere sade bir siyah elbise giyerek ve sadece bir baterist, klavyeci ve sesinin çok katmanlı kullanıldığı şarkılarının kayıtları eşliğinde çıktı. Şarkılar da aynı şekilde sadeydi. Bas partisyonları kadar seyrek klavye bölümleri, birkaç akor ve bastırılmış, dikkat çekmeyen davul ritmi. Lorde'nin melankoli ve kararlılık arasında gidip gelen alçak ve hırıltılı sesini bastıran hiçbir şey yoktu. Ritimle birlikte salınıyordu ama müzik videosu dansçısı gibi değil de, gençler nasıl salınırsa, öyle. Bazen ayakları sahnede kök salmış gibi duruyordu. Lorde, insanüstü bir pop idolüymüş gibi davranmıyordu. Açılış parçası "Bravado", utangaçlık ile şov âleminin hırsları arasındaki savaşa dair bir itiraftı: "Öğrendim istememeyi/Beni anlayacak kimsenin olmadığı odanın sessizliği/ Alkış istiyorum, onay istiyorum, beni başarıya ulaştıracak her şeyi istiyorum." İlk albümü "Pure Heroine" yeni çıkmış olsa da Lorde için "Bir gecede şöhret oldu" pek denemez. Yetenek şovunda fark edilmesinin ardından 12 yaşında Universal ile sözleşme imzaladı ve şarkı bestelemeye başladı. Şarkı yazarı ve prodüktör Joel Little ile bir ekip olduktan sonra içinde "Royals"ın da bulunduğu beş şarkılık bir EP'yi önce internette sessizce yayınladı. 2013'ün baharında resmen piyasaya sürdükten sonra ise popülerliği çığ gibi büyüdü. Lorde'nin şarkıları günümüz tarzında, berrak, hatları net çizilmiş pop niteliğinde: Artık marşlaşmış melodiler, alttan alta hip-hop'un aktığı baladlar, 4/4'lük dans ritimleri. Laf ebesi, iki kat hızlı ritmde dizeler ile az ve öz nakaratlar arasında makas değiştirmeyi Beyonce'dan öğrenmiş."Biting Down" gibi şarkılarda, hissiz elektronik müziğe karşı efsunlu ses setinin gücünü de Björk'ten. Lorde, gençlerin endişeleri hakkında yazıyor: "White Teeth Teens"de gruplaşmaya karşı savaşıyor, "400 Lux"de arkadaş özlemi çekiyor, "Glory and Gore"da içki ve kavganın baştan çıkarıcılığına kapılıyor, "Buzzcut Season"da kaçış düşleri kuruyor. Ama ergen popunun hammaddesini oluşturan ana unsurlar olan öpücüklerden, çapkınlıktan ve şikâyetten son derece uzak. O ciddi biri, o kadar ciddi ki, tek renklilik riskine giriyor. Konserindeki son şarkı olan "A World Alone"da gitar sesi duyulduğunda, klavye, davul ritmi ve elektronik seslerle kasten kısıtladığı diğer şarkıların ötesindeki potansiyelini gösteriyor. Lorde, sade müzisyenleriyle beraber kendisi için yarattığı bir tarzda kendi yolunu buluyor. Orada daha da ilerleyebileceği kadar bol yer var. THE NEW YORK TIMES