Yüksek verim için ofisler açık olmalı

İşyerinde inovasyonu desteklemek için bol ışık ve uğultugerekiyor. Bu yüzden yüksek verim için ofisler açık olmalı.

İşyerinde inovasyonu desteklemek için bol ışık ve uğultugerekiyor. Bu yüzden yüksek verim için ofisler açık olmalı.

Seattle - Bill & Melinda Gates Vakfı'nın genel merkezinde çalışan Martha Choe'nin ideal çalışma ortamı, geniş bir avluda uzun ve ince bir masadan oluşuyor. Masa 1000 metrekarelik camlardan bolca günışığı alıyor ve Space Needle kulesinin nefis bir manzarasını görüyor. Burada yalnız veya sessiz kalmak mümkün değil, ama ihtiyacı olan her şeyi dizüstü bilgisayarında bulan Choe bunu ilham verici buluyor. Vakfın idare müdürü olan Choe binanın tasarımına epey katkıda bulunmuş. "Değişik bir tarzda çalışıyoruz. Alınması gereken derslerden biri, işinizi ve çalışanların işlerini iyi yapmaları için ihtiyaç duydukları şeyleri anlamaktır" diyor C hoe. 5 00 m ilyon d olarlık kampüsün 350 milyon doları Bill ve Melinda Gates tarafından karşılanmış. Binanın tasarımı 700 çalışanlı mimarlık firması NBBJ'ye ait. 21'inci yüzyılda ofis ortamına odaklanan firmanın dünya çapında yaptığı çalışmalar bu yapıda meyvesini vermiş. Ana temalar. Uğultu (sohbet gürültüsü ve hareketlilik) iyidir. Kapalı ofis ve hiyerarşiyi belli eden öğelerin faydası şüphelidir. Çalışanların toplamda daha az alana sahip olması maliyeti düşürüyor, ama daha önemlisi çalışma ortamının kalitesini artırmasıdır. Günışığı şarttır ve ne kadar çok olursa o kadar iyidir. Tesadüfi karşılaşmalar yaratıcı bir enerji doğurur. Hareketlilik önemlidir. Seattle bu tür çalışma ortamları için bir laboratuvar işi görüyor, çünkü deneysel projelere ayıracak parası çok, işgücü nispeten genç ve yeniliğe açık, gayriresmiliğe, özerkliğe ve eşitliğe büyük değer veren bir kültürü var. İnsanlar saygı gördükleri sürece uzun saatler çalışabiliyorlar, ama asalak muamelesi görmeye tahammülleri yok. Rekabetçiliği sürdürebilmek için en iyi fikirleri kovalamak gerekiyor ve elverişli bir ortam sağlayabilecek işyerleri de bunun unsurlarından biri. NBBJ 2006'da kendi tasarladığı orta yükseklikteki bir binada 3 bin 530'ar metrekarelik iki katı işgal ediyor. Burada kapalı bir ofis veya oda yok. Kısık bir uğultu hiç kesilmiyor. Şirketin bazı müşterileri kendi çalışanlarının böyle bir ortamda kendilerini işe verip veremeyeceğini merak ediyor. NBBJ'den mimar Eric LeVine ise, "Gidip sığınabileceğiniz alanlar var. İsterseniz kulaklığınızı takabilirsiniz ve insanlar sizi rahat bırakmaları gerektiğini anlar" diyor. Ekim 2010'da yine NBBJ'nin tasarladığı merkezine bin çalışanıyla taşınan varlık yönetim şirketi Russell Investments'ta uğultu düzeyi daha da yüksek. Geniş pencerelerden Elliott Körfezi ve şehir merkezinin ufuk çizgisi görünüyor. Şirketin en üst düzey yöneticisi sıradan masaların arasında yine sıradan bir masada oturuyor. (Parlak mavi bir yazıyla "CEO makamı" yazıyor.) Bu tip yeni işyerleri daha ucuza mal oluyor. Fakat işverenleri daha çok ilgilendiren şey, ofis ortamının işleyişi ve verdiği duygu. Russell Index Group'un İcra Başkanı Ron Bundy, "Yüzde doksanı pozitif. Seattle'daki kapalı havalarda içeri bunca doğal ışığın girmesi çok güzel. Hareketlilik çok olduğu için de insanlar firmanın genel başarısında payları olduğunu hissedebiliyorlar" diyor. Fakat Bundy, gelecek bir müşteriyle konuşmaya hazırlanmak için tek başına kalmak zor. Russell'daki bazı çalışanlar boş buldukları herhangi bir masaya kuruluyor. B azıları s ık s ık d ışarıda olduğundan şirket onlar için yer tutmak masrafından da tasarruf ediyor. Fakat NBBJ'nin tüm müşterileri bu yaklaşımı benimsemiyor. Örneğin Seattle'da bir emlak geliştirme firması olan the R.C. Hedreen Company, binasının yenilenmesini istediğinde kapalı ofislerden vazgeçmemiş. Hedreen'in başkanı David Thyer, "Bizdeki işlerin büyük bir bölümü kapalı odalarda çalışmayı gerektiriyor" diyor. "Sessizlik: Konuşma ktan Vazgeçemeyen Bir Dünyada İçe Dönüklerin Gücü" kitabının yazarı Susan Cain, içe dönüklerin kulaklıklarla kendilerini dünyaya kapattıklarını belirterek, "Bir işyerinin çalışmayı destekleyici bir yer olması gerektiğini düşününce, bunu sağlamak için kulaklık takmak saçma gibi görünüyor" diyor. Cain insanların kendilerine ait alanlara ihtiyaç duyduğunu ve bu bakımdan evlerin birer "duygusal güvenlik bölgesi" olduğunu aktarıyor. NBBJ'de y önetici o rtak o lan S teve McConnell, Gates Vakfı'nın bumerang biçimli iki binasında gördüğümüz şeffaflığın en büyük özellikleri olduğunu belirtiyor. İnsanlar cam duvarlı dış koridorlarda dolaşıyor. Merdiven boşlukları kahve makineleri, fotokopi cihazları ve samimi mobilya gruplarının olduğu merkezi noktalara açılarak tesadüfî karşılaşmaları kolaylaştırıyor. En gözde mekânlarsa gürültülü avlu ve sessiz "tramplenler" (koridorların sonlarında üç yanı camla çevrili çıkmalar). McConnel l, "Ortam, insanları kaynaşmaya zorluyor. Yeni bir çevreye, yeni ilişkilere uyum sağlamaya çağırıyoruz. Buna sağlıklı müdahale de diyebilirsiniz" diyor. Birçok çalışan bunu bir fırsat olarak görüyor. Vakfın operasyon yönetimi müdür yardımcısı Alan White, "Belki sırf alıştığınız ortamdan çok daha ilginç bir yere taşınmanız, belki de her yerin cam olması sayesinde yapılabileceklere dair bakış açınız değişiyor" diyor. Bazı çalışanlarsa binanın hâlâ fazla sessiz olduğunu düşünüyor ve bu yüzden fısıldamaya yasak getirildi. Geçtiğimiz sonbahar NBBJ'nin Gates Vakfı'nda yaptığı ankette çalışanların yüzde 86'ı kampüs ortamını "ilham verici" bulmuş, yüzde 89'u da binaların samimi işbirliğini desteklediğini doğrulamıştı. Yine de insan bu oranların niye daha yüksek olmadığını merak ediyor (sonuçta yarım milyar dolar harcanmış). McConnell, "Mükemmelliği mi arıyoruz, yoksa işbirliğini teşvik etmeyi mi? Belki bazılarının gerçekten de rahatı kaçtı, ama bence o kadarı olur" diyor. THE NEW YORK TIMES