Taklitçiden bu kez orjinal eserler

Kısa bir süre önce The Art Newspaper, Pei-Shen Qian'ın bazı çalışmalarının geçtiğimiz baharda Şangay galerisindeki bir toplu sergide yer aldığını bildirdi.

Kısa bir süre önce The Art Newspaper, Pei-Shen Qian'ın bazı çalışmalarının geçtiğimiz baharda Şangay galerisindeki bir toplu sergide yer aldığını bildirdi.

Skandalları takip eden okuyucular, bir zamanlar Queens'te yaşayan, Pollock, de Kooning ve diğer soyut dışavurumculara ait çalışmaların imitasyonlarını (New York Galerisi, Knoedler&Company tarafından bu imitasyonlar milyonlarca dolara satılmıştı, şimdiyse feshedilmiş durumdalar) yapan Çinli ressamın ismini hatırlayacaktır. 73 yaşındaki Qian, 1981'de New York'a taşındıktan sonra uzun ziyaretler gerçekleştirdiği Çin'de kendi tablolarıyla biliniyor. 2006 yılında, Şangay'daki BB Galerisinde 25 yıllık bir sergi geçmişine(retrospektif) sahipti. Bazı eserleri internette yayınlanıyor. Doğal olarak Qian'nın çalışmalarının iyi olup olmadığını merak ediyorsunuz değil mi? Laptop ekranım, Matisse ve Andre Derain'in ilk dönem Post İzlenimci eserlerini anımsatan, ciddiyetle yapılmış renkli kır ve şehir manzaralarını gösteriyor. Bazı karışık ortamlı çalışmalarında, klasik Çin resmi ve 20'nci yüzyıl başları Kübizmini melezleyen tarzda, çuval bezi yamalarından yapılmış yüzeylerden oluştuğu gözüken tuval üzerinde yüzü çizilmemiş kadınları betimliyor. Ona ilham verdiği belli olan Avrupa'ya ait çalışmalar, zamanlarına göre devrim niteliğinde eserlerdi. Kendi çalışmalarında ve Soyut Dışavurumcu çalışmalarında öykündüğü stil, akademik gelenek ve teknik boyamaya karşı gelerek, orijinalliğe ve dışavurumcu gerçekliğe dayanıyor. Qian, şimdiye dek orijinalin tam zıttı gibi gözüküyor. Kendi çalışmaları, imitasyon çalışmaları kadar ilgi çekeceğe benzemiyor. Qian'ın orijinal eserlerin kopyası olmayan ancak ünlü ressamların tarzında olan eserleri, bazı teknik sebeplerden ötürü şahsi çalışmalarından daha çok ilgimi çekiyor. Bir takım felsefi soruları gündeme taşıyorlar: Niçin saygınlığı tartışmasız ressamlar tarafından yapılan bir tabloya, sahte ama gerçekte orijinal eserden ayırt edilemeyen bir tablodan daha fazla değer biçeriz? Neden sahtesi de hakikisi kadar iyi görünen orijinal Motherwell tablosu milyonlarca dolar eder? Bir sanat eserinin fiyatını belirleyen şey, arz ve talep dinamikleridir. Hakiki olanlar sahtelerinden daha değerlidir, çünkü daha nadir bulunurlar. Talep arzdan daha akıcı ve değişkendir, çünkü modanın ve zevkin tuhaf isteklerinden etkilenir, daha az rasyoneldir. Talebe, tıpkı sanatçılar ve yaptıkları şeyler arasındaki bir tür organik bağın olduğu fikri gibi, kısmen sanat ve sanatçılar hakkındaki bazı sözde sihirli inançlar canlılık kazandırır. Ressamın ruhu bir şekilde onun eserinde bulunur ve işte bu yüzden büyük sanatçıların da büyük ruhları olması gerekir, onların eserlerinde, sıradan çabalarda olandan daha fazla ruh vardır. Buradan bakıldığında, bir şeyin piyasa değerinin -tam olmasa da, yani en azından aşağı yukarı ve uzun vadede- onun ruh değerini yansıttığına inanmaya pek az kalmış oluyor. En pahalı eserler, en fazla ruha sahip olanlardır. İşte bu nedenle, şayet güç yetirebilirseniz, orijinal Motherwell'i alırsınız. Sahte sanat eserlerinde sihir yoktur, ruh yoktur, daha ucuzdurlar, hatta belki de hepten değersizdirler. Qian, Bloomberg Bussinessweek'te orijinal eserleri satın almaya güç yetiremeyip, imitasyonları almaya razı olan sanatseverler için tablolar yapmak gibi bir vazifesinin olduğunu düşündüğünü söylüyor. Böyle insanlar gerçekten var mı bilemiyorum, ancak Qian onların var olduklarını düşünüyor. Yaptığı işte etik veya yasal açıdan yanlış bir şey olduğunu aklına getirmiyor. Şayet sahtekârlığın tanımı kandırmayı amaçlamak ise, o bir kopyacı ama sahtekâr değil. Qian bir muhabire, galericilerin parça başına kendisine birkaç bin dolar ödediği taklit eserleriyle neler yaptığını öğrendiğinde şok olduğunu söyledi. Ayırt edilemez tabloları yapmanın imkânsız olduğunu düşündüğünü de söyledi. Görünüşe bakılırsa kendisi sahteciliğe hiç kalkışmadı bile; savcıların belirttiğine göre, sahte tarih ve imzalar, tabloların siparişini veren şahıs tarafından yani galerici Jose Carlos Bergantiños Diaz tarafından tablolara eklendi. Şayet Qian'ın başlı başına büyük bir ressam olduğu ortaya çıksa bu, gerçekten heyecan verici bir hikaye olurdu. Ancak internette olanlara bakılırsa, bu mutlu son gerçekleşmeyecek. Acaba onun tüm sahte tablolarından oluşan bir sergiyi görebilseydik, bu harika olmaz mıydı? THE NEW YORK TIMES