Sonu kötü biten geçici bir heves

Rüzgârların sertleşip denizlerin kabarmasından önceki baharın ve yazın oyunbaz, baş döndürücü günlerinde New York "geçicilik" fikriyle kısa bir aşk yaşamıştı.

Rüzgârların sertleşip denizlerin kabarmasından önceki baharın ve yazın oyunbaz, baş döndürücü günlerinde New York "geçicilik" fikriyle kısa bir aşk yaşamıştı.

Boş mağazaların önünde geçici restoran, kulüp ve dükkânlar kuruldu, eğreti yapılar mantar gibi bitip birkaç gün içinde kayboldular. Şefler, satıcılar ve parti tanıtımcıları, kalıcı müesseseler kurmanın maliyet ve zamanından tasarruf ederek yeni fikirleri deneme fırsatını yakaladılar. Ama ne de olsa burası New York. Kısa zamanda dört başı mamur bir akıma dönüştü geçicilik hevesi. Yine, burası New York. Kısa sürede diğer New Yorklular buna sinirlenmeye başladı. Ağustos'ta Neil Genzlinger, The New York Times'ta, "Bu şehirde bir salgın var ki, son haftalarda adeta kriz boyutuna ulaştı" diye yazmış, Mantar Yazı diye nitelendirdiği gelişmelere sitem etmişti. Genzlinger "Lot" adı verilen ve mantar gibi biten bir yemek alanına ve onun yayılmasına dikkat çekiyor, "Lot'un yanında Japon giyim markası Uniqlo'nun sponsor olduğu eğreti bir paten pisti var" diye yazıyordu. "Şimdi de o eğreti pistin yanında kutu gibi iki dükkân bitti. Geçen hafta sonu orada tişört ve kaşmir kazak satıyorlardı. Yanlış duymadınız, mantar gibi biten bir şeyden bir mantar daha, ondan da iki mantar daha bitti" diye yazdı. Aynı mantık kamu sağlığıyla ilgili sorunlara da uygulandı. Belediye, The New York Times'tan öğrendik ki hareketsizlik ve obezitenin küçükleri etkilediği düşük gelirli semtlerde çocuklar için geçici oyun alanları kurdu. Nitekim Allison Arieff kalıcı olmak değil, uyum sağlamak amacı güden yapıların olumlu yanına bakıyor. The New York Times'ta, "geçici olanın yarattığı imkânlar inkâr edilemez; akışkan bir uygarlığa verilen uygun bir cevaptır bu" diye yazıyordu. Fakat Sandy Kasırgası'nın etkisiyle Ekim sonunda evler ve kıyıdaki plajlar darmadağın olunca geçiciliğin karanlık yönleri de anlaşıldı. Yüzden fazla insan öldü. Nesillerce dayanmak üzere yapılan şeyler birkaç saat içinde yıkıldı. Yiyecek, su ve diğer ihtiyaçları yardım merkezlerine ulaştırmak için devlet, özel kuruluşlar ve gönüllüler seferber olurken geçiciliğin yeni bir türü doğdu. The New York Times'ta köşe yazan Joe Nocera, Queens'in okyanus kıyısındaki Rockaways bölgesini gezmişti. Afetten on gün sonra onlarca yıkık evle, omuz yüksekliğinde moloz yığınlarıyla, hava sıcaklığı donma noktasına yakın olduğu halde elektriksiz ve ısıtmasız yaşayan binlerce insanla karşılaştı. Birçok kişi geçici afet merkezlerinin (çoğu kilise) önünde yiyecek, su, battaniye ve giysi için sırada bekliyordu. Belediye veya federal hükümet yok gibiydi. Nocera, "Gönüllüler afetzedelere nasıl yardım edeceklerini çözmüşler. Sıcak yemek bağışlamaya istekli restoranları bulmuş, başka gönüllüleri getirecek otobüsleri kiralamış, semt sakinlerinin soğukla baş etmesi için malzeme getirmişler" diye yazdı. Kasırgadan önce Belediye Başkanı Michael R. Bloomberg şehrin federal hükümetten afet yardımına ihtiyacı olmadığını söylemişti. Nocera, "Fakat, New York kentinin yardıma fazlasıyla ihtiyacı var, bunu görmek için Queens'te biraz vakit geçirmeniz yeter" diyor. Yaz çoktan geçti. Geçicilikle yaşanan aşk ölümüne ciddiyet kazandı. THE NEW YORK TIMES