İtalyanca konuşmak el becerisi ister

Roma adı verilen büyük açık hava tiyatrosunda, karakterler konuşurken ağızları kadar ellerini de kullanır. İtalyanca konuşmak el becerisi ister.

Roma adı verilen büyük açık hava tiyatrosunda, karakterler konuşurken ağızları kadar ellerini de kullanır. İtalyanca konuşmak el becerisi ister.

Hararetli bir şekilde cep telefonuyla konuşurken, sigara içerken ve hatta minik arabalarıyla trafikte ilerlerken, imrenilecek kadar zarif bir koordinasyonla el hareketleri yaparlar. İtalyancada ellerin, "Benden ne istiyorsun?" ya da "Ben çocuk muyum!" anlamına gelebilecek, başparmakla işaret parmağının uçlarının kavuştuğu klasik el hareketinden, "Neyse" ya da "Rüyanda görürsün" anlamına gelebilecek yavaşça yapı lan dairesel harekete kadar uzanan bir anlatım gücü vardır. Güzel konuşma sanatını kutsayan bir kültürde, abartılı konuşmanın havasını bu kadar çabuk söndüren başka bir şey yoktur. Bazı el hareketleri son derece basit: Ellerin yan tarafıyla karnı işaret etmek kişinin aç olduğu; işaret parmağını yanağa bastırıp döndürmek yenilen şeyin lezzetli olduğu; bileğe vurmaksa "acele et" anlamına gelir. Ama daha karmaşık hareketler de var. Bunlar dile, İtalyan kültürü için nefes almak kadar önemli olabilecek türde bir esneklik (kadercilik, teslimiyet, bıkkınlık ifadeleri) katıyor. Yana doğru açılmış eller, "Ne oluyor?" gibi gerçek bir soru sorabilir. Fakat dua eder gibi birleştirilmiş eller ise, "Ne yapmamı istiyorsun?" gibi retorik bir soru niteliğinde. Roma'da bir otobüsün ne zaman geleceğini sorduğunuzda, herkes omuz silkeleyerek cevap verir; çalışan bir motorun sesine benzeyen "eh" sesi ve yukarı kaldırılmış eller, "Kısmet" anlamına gelir. El hareketleri İtalyanların içlerinden gelerek yaptıkları şeylerdir. Romalı taksi şoförü Pasquale Guarrancino, "Amerikalılar el hareketi yapmıyor mu sanki?" diye soruyor ve ellerini düz bir şekilde iki yana yapıştırıp hareketsiz kalarak, "Böyle mi konuşuyorlar?" diyor. En sevdiği el hareketinin hangisi olduğu sorulduğunda, göstermesinin uygun olmayacağını söylüyor. İtalya'da çocuklar ve ergenlik çağındakiler konuşurken ellerini kullanıyor. Yaşlı lar da öyle. Bazı İtalyanlar ise el hareketi alışkanlığının anne karnında kazanıldığı şeklinde espri yapıyor. Ellerini ustalıkla kullanan Romalı Laura Offedu, başparmağıyla işaret parmağını birleştirip elini yukarıya ve aşağıya sallayarak, "Ultrasonda görülen bebek, 'Doktor benden ne istiyorsun?' diye soruyor" diyor. Koyu renkli, şık takım elbiseler giymiş iki orta yaşlı adam, Roma'nın merkezindeki Giolitti isiml i dükkânının önünde hararetli bir şekilde sohbet ediyor, dondurmalarını tutarken bile el hareketi yapıyorlardı. İkiliden ismi Alessandro olan, gençlerin kendi neslinin kullanmadığı bir el hareketini kullandığını söylüyor: ironiyi ima eden soru işaretleri. Bazen el hareketi, ellerle sınırlı kalmıyor. İtalyan yüksek mahkemesi geçen sene güneydeki Puglia bölgesindeki bir piazza'da (meydan) el hareketi yaparken istemeden 80 yaşındaki bir kadına çarpan bir adamı, kamusal zarara neden olmakla suçladı. Hâkim, "Sokaklar oturma odası değildir" kararını verdi. El hareketleri konusunda uzman olan Roma Tre Üniversitesi'nden Psikoloji Profesörü Isabel la Poggi, İtalyanların gündelik konuşmalarında kullandıkları 250 civarında el hareketi belirledi. Poggi, "Tehdit, dilek, çaresizlik, utanç ya da gururu ifade eden el hareketleri var" diyor. Poggi'ye göre bunların işaret dilinden tek farkı kişisellik arz etmesi ve sözdizimi kurallarından yoksun olması. Tuhaf bir halk kültürü öğesi olmanın ötesine geçen el hareketlerinin zengin bir geçmişi var. Ortaya atılan teorilerden biri, İtalyanların el hareketlerini yabancı işgali (14 ila 19'uncu yüzyıllar arasında Avusturya, Fransa ve İspanya) altında yaşadıkları sırada, işgal gücü komutanlarının kendilerini anlamamaları için bir alternatif iletişim yöntemi olarak geliştirdikleri yönünde. Gesture dergisinin Genel Yayın Yönetmeni Adam Kenton tarafından ortaya atılan bir diğer teoriyse, Napoli gibi aşırı kalabalık şehirlerde, el hareketlerinin kalabalık bir alanda kişilerin kendi egemenlik sahalarını belli etmek için bir rekabet aracı olarak kullanıldığını öne sürüyor. Teoriyi açıklayan Poggi, "İnsanlar ilgi çekmek için el hareketleri ve hatta tüm vücutlarını kullandılar" diyor. 19'uncu yüzyılda yaşamış olan rahip ve arkeolog Andrea De Jorio, Napoli bölgesinde bulunan antik Yunan vazolarının üzerindeki şekillerle Napolili çağdaşlarının kullandığı el hareketleri arasında benzerlikler keşfetti. Yüzyıllardır diller değişiyor ama el hareketleri aynı kalıyor. Poggi, "El hareketleri kelimelerden daha az değişiyor" diyor. THE NEW YORK TIMES