Yalnızlık hekimleri vuruyor ancak çaresi var!

Teknolojinin iddia edilen şekilde çalışmayı "kolaylaştırdığı" ve verimliliğin öncelikli olduğu bir çağda yalnızlık, hekimlerin yaşamlarına musallat olmuş, kendi zihinsel ve fiziksel sağlıklarının yanı sıra ve hastalarına yaptıkları tedavinin kalitesini düşürüyor.

McLean, Virginia’daki Orta Atlantik Permanente Tıp Grubu’ndan MD Ameya Kulkarni’ye göre hekimlerde izolasyon hissi, çalışmaya başladıktan kısa bir süre sonra başlar. Doktorlar, "kişisel kilometre taşlarının başarısının toplu tecrübe ile büyütüldüğü ve paylaşılan acının daha az acıdığı" bir ortamda kendi doktor dinlenme odalarında rahatlık ve yalnızlık ile "rehabilitasyon" istiyor.

Kulkarni Medscape Medical News'e verdiği demeçte, "Sorumluluk alan kişi olarak, bu kararları almak ve sonuçları ile yaşamak gibi benzersiz bir durum var" dedi. “Biz o yaşam ve ölüm çizgisindeyiz ve kendinizle karşı karşıya kalmak sizi çok yalnızlaştırabiliyor. Geleceğini bilmeme rağmen bu duygularla yüzleşmek beni şaşırtmıştı.”

Richard P. Wenzel, MD, emeritus başkanı ve Virginia Commonwealth Üniversitesi Tıp Merkezi İç Hastalıkları Anabilim Dalı profesörü başka bir açıklamasında “Bu fiziksel yalnızlıktan daha fazlası. Etrafınız gerçek ve sanal insanlar tarafından kuşatılmış olsa bile, bugün doktor olmanın beklenti ve talepleri, doktorları duygusal yansıtma için gerekli ve anlamlı bir zamandan mahrum bırakıyor” diyor.

Wenzel’e göre doktorların, aile, finansal sorumluluklardan idari dokümantasyon ve uyumluluk gerekliliklerine ve gerçek hasta bakımına kadar, ilgilenmeleri gereken çok şeyleri var ancak buna karşılık sakin bir yerde yaşamak biraz kafa dinlemek için çok az fırsatlara sahipler.

Wenzel Medscape Medical News'e verdiği demeçte, bu sorunlar diğer kişileride çok fazla etkiliyor ancak tıpta riskler “sağlık ve hastalık, rahatlık ve acı, yaşam ve ölüm gibi” olduğundan doktorlar çok daha fazla etkileniyor.

Teknoloji: İyi, Kötü ve Çirkin

Teknoloji, bakımın bazı yönlerini geliştirmiş olsa da, doktorların hastalar ve meslektaşları ile kişisel etkileşimlerini azaltmıştır.

Wenzel, "Çevrimiçi hasta portallarının ortaya çıkışı, yüz yüze tartışmaların yerine, ciddi miktarda e-posta iletişimi yapılmasını sağladı," diyor. "Genişleyen bilgisayar kullanımı sayesinde, çalışma arkadaşlarımızı laboratuvarda veya radyoloji odasında görmeye ya da önerileri bir danışmanla tartışmaya gerek kalmadı."

Doktorlar, hastalarla göz teması kurmak yerine bilgisayar ekranından tahlil sonuçlarına bakıyorlar, bununla zaman kazanırsınız ancak bu durum doktor ve hasta arasında empati ve memnuniyet bağlarının azalmasına sebebiyet veriyor

Wenzel, "Hasta ziyaretleri arasında, arkadaşlarımızla ve meslektaşlarımla bağlantı kurmayı umarak bir e-posta, mesaj veya sosyal medyada gönderi yapmayı sosyal yardım eylemleri ilişkilenmekten son derece yanlış.”

Wenzel ve Kulkarni, söz konusu etkileşimlerin yerine geçen sosyal medyanın, insanları daha yalnız bırakacaklarını söyledi. Esas olarak teknolojinin kendisi düşman değil, kullanılması gereken bir araçtır.

Wenzel, "Yüksek kalitede hasta bakımını sağlama, hastalarla empati ve bağ kurmayı, ve aynı zamanda teknolojik yeni ve yaratıcı yaklaşımları bir arada akıllıca kullanımını gerektirir" diyor. İşin püf noktası, teknolojik süreçleri doğru çerçevede tasarlamaktır.

Wenzel Medscape Medical News'e verdiği demeçte, "Tüm yeni politikalar ve tüm yeni teknolojilerin birincil odağı hasta sonra doktordur."İlerlemeler cevaplarla değil, sorulan kritik sorularla yapılır: Bu hastaya nasıl yardımcı olacak? Bu, doktora nasıl yardımcı olacak? gibi"

Örneğin, bilgi teknolojisi ekipleri doktorlara zaman kazandırmak için "böyle bir sistemi uygulama amacı ile klinik faturalandırmanın merkezileştirilmesinin yararlarını ve eksikliklerini" inceleyebilirler.

Yalnızlığın Etkisi Önemsiz Değildir

Massachusetts'deki Wellesley Kadın Merkezlerinde Jean Baker Miller Eğitim Enstitüsü'nün ileri eğitim müdürü Amy Banks'e göre Araştırma, yalnızlığın, hastalık artışı dahil, fiziksel ve zihinsel sağlık üzerinde ciddi olumsuz etkileri olabileceğini, ortaya koydu.

Banks, “Sağlıklı ve destekleyici bir toplulukta insan vücudu en verimli ve etkili biçimde çalışıyor” dedi. Örneğin, "akıllı vagus siniri", "sağlıklı bir ilişki içinde olduğunuzda" aktive olan otonom sinir sistemindeki bir nöral yoldur. "Sempatik sinir sistemi gerektiğinde vücudunuza sakinleşmesini söyler, böylece güvendiğiniz bir destek sisteminiz olduğunda daha sakin hissedersiniz." Aksi takdirde, stres seviyeleri yükselir ve bağışıklık sistemini zayıflatacak ve hastalık olasılığını artırabilecek kronik strese yakalanma riskiniz olur.

Banks, “Doktorlara yoğun yaşamlarında bağlantıya yer açmaları için yardım etmenin tek yolunun, onlara yalnız ve bağlantısız olmanın dramatik sağlık etkileri olduğuna dair gerçek kanıtları sunmak olduğunu düşünüyorum.” Dedi. “ Doktorlar, insan ilişkilerinin nispeten yeni sinirbilimi üzerindeki etkisi hakkında bilgi sahibi olsaydı, hem hastalarında hem de kendi içlerinde sağlıklı bağlantıları desteklemeye motive olurlar” dedi.

Baskılara rağmen, Çözümler Var

Değişimin kurumlarda başlaması gerekir, çünkü yalnızlık anlaşılmaz bir sorun değildir. Kulkarni, "Hekimlerin 21. yüzyıldaki yalnızlığına hitap etmek, birbirleriyle etkileşime girmenin yenilikçi yollarını bulmayı gerektiriyor" diyor. Kendi kurumu yalnızlıkla savaşmayı öncelik haline getirdi ve çeşitli stratejiler uyguladı: iş dışında düzenli toplantılar; bir doktorun işten bahsetmeyen otobiyografik bir makaleyi paylaştığı haftalık bir grup e-postası; gece vardiyasında çalışanlar için yiyecek getiren bir gönüllü içeren bir gece yarısı atıştırma programı; Uygulamadaki operasyonel engellerin çözümüne odaklanan küçük hekim gruplarını bir araya getiren bir proje; ve doktorların klinik bakımdaki deneyimlerini "şefkat, huşu ve kayıp gibi kavramlar" üzerinde durularak tartıştıkları “Tıpta Anlam Bulma” oturumları.

Kulkarni; Toplantıların basit "mutlu saatler" den golf ve müzikal seanslarına, sanat ve yemek derslerine kadar çok çeşitli ilgi alanlarına yönelik özel aktivitelere kadar çeşitlilik gösterdiğini. böylelikle zorlukların büyük önem kazanmasına ve bunların her birinin küçük adımlar olmasına rağmen, "uygulamada esas amacın her hekimi en az bir meslektaşına bağlamak için kademeli olarak bir çerçeve oluşturmak olduğunu" yazıyor.

Kulkarni, “Yaptığımız şeyler gerçekten düşük maliyetli ya da bütçe açısından nötr, yada sadece biraz inisiyatif isteyen şeyler” diyor ve ekliyor” bir topluluk sonucunun ne olduğunu gördüğü zaman topun yuvarlanmasının kartopu etkisi yaratıyor. Bütün bunlarla birlikte doktorlar da operasyonel ihtiyaçları ve iyileştirmeleri tartışmak üzere idareye de ulaşabilir.

Paylaşılan Acı Daha Az Ağrır

Kulkarni, bireysel olarak doktorların yardım almaya istekli olmaları gerektiğini ve bunu kabul etmenin doktorlar için zor bir adım olduğunu itiraf ediyor.

“Nerede olduğunuzu tanımlamanız ve destek yapınızı ve bu zor zamanlarda geçirmenize yardımcı olan kişiyi bilmeniz gerekiyor” dedi. “Yanlış yerdeysen, o zaman yardım iste.”

Kulkarni, "Hastalarla karşılaşma oranını arttırmanın ve böylece gelirin artırılmasının, hastaneler, uygulamalar ve bireysel pratisyenler için her zaman faydalı olacağı varsayımına meydan okumak için zaman geldi." "Çalışmalar, profesyonellerin para gibi dışsal faktörler tarafından motive olma ihtimallerinin daha düşük olduğunu ve doktorların otonomiden, yetenek ustalığıdan ve amaç duygusundan ilham almasının daha muhtemel olduğunu göstermiştir."

Kulkarni, hekimlerin yaşamla ölüm arasındaki çizgide dururken ağır bir yük taşıdıklarının basit bir gerçek olduğunu söylüyor. Kulkarni, “Bunu, meslektaşlarımıza ve mesleğimize, kimsenin bu yükleri tek başına taşımaması için ısrar etmeye borçluyuz” diyor. "İyileşme hareketi toplumsal olduğunda daha keyifli olacak ve paylaşılan acının daha az ağrıyacak. Doktorlar bunu sezgisel olarak bilseler bile, bunun da açıkça kabul edilmesi gerekir” diyor

 “Bunun daha fazla konuşmamız gereken ama konuşamadığımız bir şey olduğunu hissediyorum” dedi.

MEDSCAPE / Çeviri: Zeynep Güçlücan