Örümcek ısırığından ders alan bir tutkun

Bir doğa düşkününün verandada karşılaştığı tehlikeli canlı. Bir doğa düşkününün verandada karşılaştığı tehlikeli canlı. Yatıyordum. Dişlerim kenetlenmiş, ellerim bir hastane yatağının kollarını kavramıştı. Küçücük oda, beyaz önlüklü yabancılarla doldu. Zehir kalbime doğru yol alırken, karnımdan göğsüme dalga dalga ağrı yayıldı. Kanıma deneysel bir zehir ilacı enjekte edilmek üzereydi. Bir doğa aşığı olarak yılanlar konusunda hep şanslı oldum, ayılara ise kayıtsız kaldım. Kaplan balığıyla yakın temasa girdiğim anlar oldu. Ancak beni nakavt eden şeyle, kendi verandamda karşılaştım. Zarif şekli ve üzerindeki kırmızı kum saati işareti, karadul örümceğini Amerika'nın en tanınmış örümceği yaptı. Karadullar şaşırtıcı derecede utangaç ve korkaktır. ABD'de yaşayanlar hayatları boyunca yüzlercesinin yanından geçer ama onları fark etmez. Her biri, bir boksörü günlerce yerde yatırabilecek miktarda zehir taşır. Erkek ve dişiler aynı zehri taşır ama dişilerde zehir miktarı daha fazladır ve iğneleri zehri daha derine ulaşabilir. Yine de bütün dünyada her yıl sadece birkaç kişi karadul örümceğinin ısırığı yüzünden ölüyor. Virginia'daki evimin çevresi, karadul örümceklerine ev sahipliği yapıyor. Onlar hakkında daha fazla şey öğrenmek istediğimden, bazen günde 10 tane örümcek yakalardım. Bir bahar günü balığa çıkmaya karar verdim. Çok sayıda karadul örümceği çıkardığım verandada, bir çift su ayakkabısı ve bir olta takımı tutuyordum. Onları arabaya koydum ve en sevdiğim yere gittim. Ayakkabılarımı giydim. Birkaç adım sonra bir sızı hissettim ve ne olduğunu anladım: Verandadaki bir karadul örümceği, ayakkabıma yuva yapmıştı. Bazı insanlar zehirden diğerlerine kıyasla daha fazla etkileniyor. Sağlıklı yetişkinlerin çoğu, yoğun acı çekiyor ve kendi kendilerine iyileşiyor. Ancak bir kısmının sağlığı bozuluyor ve bir kısmı ölüyor. Beklemeye ve arabayı sürmeden önce ne olacağını anlamaya karar verdim. Ayağımı soğuk suya soktum ve balık tutarak zamanın geçmesini bekledim. Üç yayın balığı yakaladıktan sonra, belirtiler şiddetlenmeye başladı. Karnımda bir sıcaklık hissettim. Bu önce zonklamaya, sonra da krampa dönüştü. Charlottesville'deki Virginia Üniversitesi'nin hastanesine gittim. Araştırmalarım sonucunda bir panzehirin mevcut olduğunu ama çok az hastanın ilaca erişebildiğini öğrendim. İlacın formülü, Fransız Doktor Albert Calmette tarafından keşfedildiği yıl olan 1895'ten bu yana çok az değişmişti. Calmette, örümcek ya da yılan zehrini bir ata enjekte ederek ısırık belirtilerine yol açmış, vücudun panzehir üretmesini sağlamıştı. Panzehir çok sayıda hayat kurtarmış olsa da kendine özgü riskleri var. Bazı hastaların, at proteinlerine karşı ölümcül alerjileri olabiliyor. Bu yüzden ilaç, ancak hasta ölüm döşeğindeyse veriliyor; çoğu hastanın birkaç gün süren bu sıkıntıyı kendi kendilerine atlatması bekleniyor. O gece, asistan doktorlar ve tıp öğrencileri göz atmak için yanıma uğradılar; çok azı daha önce karadul örümceği tarafından sokulmuş bir hasta görmüştü. Toksikoloji uzmanı Doktor Christopher Holstege, yeni bir panzehir için yapılacak bir deneye katılmamı istedi. Analatro isimli ilaç, koyun proteiniyle yapılıyordu ve vücudun tepki verebileceği daha az yabancı madde içeriyordu. Umut vaat eden bir ilaçtı ama ilacın etkilerini saklayabileceği için, ağrı kesici almama izin yoktu. Yine de gönüllü olmaktan kendimi alamadım. Pazılarım ağrıyor, titriyor, kasılıyordum. Gece yarısı madde vücuduma enjekte edilirken, kalabalığı sessizlik bürüdü. Kolumdan göğsüme ve sonra da karnıma müthiş bir sıcaklık yayıldı. Analatro'nun piyasaya çıkması yıllar alabilir ama ilaç, karadul örümceği ısırıklarının tedavi edilme şeklini kökten değiştirebilir. Doktorlar alerjik bir reaksiyonu önlemek için hastaları günlerce ağrılar içinde bekletmek yerine ilacı hemen verebilir ve onları birkaç saat içinde taburcu edebilir. Sabah 4'te eve geldiğinde, yatağa kendimi zor attım. Ertesi gün kahve yapmak için mutfağa gittim. Yerde küçük bir örümcek gördüm. Üzerine kavanoz kapattım ve yakaladığım şeyin muhteşem bir erkek karadul örümceği olduğunu fark ettim. Birkaç fotoğraf çektim ve sonra da ezdim. THE NEW YORK TIMES