Magritte'nin bulmacalarına ilginç ziyaret

Modern Sanat Müzesi'ndeki büyük güz sergisinin Rene Magritte çalışmaları olduğunu duyduğumda, "Hayır, olamaz!" diye düşündüm.

Modern Sanat Müzesi'ndeki büyük güz sergisinin Rene Magritte çalışmaları olduğunu duyduğumda, "Hayır, olamaz!" diye düşündüm.

Dünyanın dört bir yanından, birçoğu kadın olan ve gereğince ilgi göremeyen onlarca modernist ressam, New York'ta sahne alamamışken bu sergide bize sürekli karşımıza çıkan bir sanatçı sunuluyor: Pipo, dev bir göz, şömineden çıkan tren… Ancak sonra gördüm ki; "Magritte: Sıradanın Gizemi 1926-1938" sergisi mükemmel ve çok eğlenceli çünkü Magritte'in bizzat kendisi mükemmel ve eğlenceli. O, günlük hayatın içine girip ufak tefek gariplikler yerleştiren sofistike bir oyunbaz, içinde takıntılı bir insan barındıran orta sınıf centilmeniydi: gömleğin yakasından biten bacaklar, yukarı yağan yağmur damlaları, kendince hayatları olan kelimeler. Magritte tek bir yetenekle dikkatleri yakalıyor, ama çok can alıcı bir yetenekle: bulmaca yaratarak kafaları karıştırmak Onun resimlerinde nelerin olup bittiğini ilk bakışta fark edemeyebilirsiniz, ancak bir şeyler çıkarılabileceğinizi mutlaka anlarsınız. Bu yüzden resme tekrar tekrar bakarsınız. Bir şey çok net: Şimdiye kadar Magritte'i (12 Ocak'a kadar devam edecek olan) Modern Sanat Müzesindeki sergide gördüğümüzden daha iyi göremeyeceğiz. Serginin organizatörleri, Magritte'in kariyerinin mütemadiyen yeni ve ilginç bir zamanına yoğunlaşmışlar. Olmak istediği sanatçıyı keşfetmeye başladığı ve sanatının hem nükteli, hem müstehcen, hem zeki hem de kötü olduğu bir zamanına. 1898 yılında Belçika'da doğan Magritte ilk yılları hakkında bilgi vermekten kaçınırdı. Ancak şunu biliyoruz ki, babası terzi idi ve kumaş ticareti yapıyordu, annesi ise Magritte 13 yaşındayken intihar etmişti. Brüksel Royal Güzel Sanatlar Akademisinde ressam olarak eğitim gördü. 20li yaşların başında ömür boyu kendisine hayat arkadaşlığı ve çalışmalarında modellik edecek olan Georgette Berger ile evlendi. Geçimini ticari çizimler ve grafikerlik yaparak sağlıyordu. Görünürde sakin olan yaşam biçiminin ardındaki öncü tutkuları yavaş yavaş açığa çıkmaya başladı. Yıl 1926 olduğunda Magritte, Brüksel'deki sürrealist çevreler içinde geziniyor ve doğadan unsurlarla günlük hayata ait eşya ve figürlerle bir araya getirerek - nü kadınlar, melon şapkalı adamlar - mantığa meydan okuyan gerçek-üstü kolajlar ve resimler yapıyordu. Görünüşte Magritte'in sanatının, tıpkı çoğu erken dönem modernizminde olduğu gibi, ütopik boyutları vardı: sosyal normların ve algısal beklentilerin dünyayı değiştirmek adına yerle bir edilmesi. Ama "Tehdit Edilen Suikastçi" tablosunda sunulan dünya kuşku uyandıran bir manzara sahneliyor. Dağ manzaralı boş bir odada resmedilen başı kesilmiş kadın ve eli sopalı muhasebeci, bir çeşit şiddet içerikli vodvil. Bu resim sergide göreceğiniz ilk resim ve Magritte'nin 1927 yılında Brüksel'deki ilk solo sergisinden. Sergi eleştirel bir fiyaskoydu fakat Magritte'i Paris'e, yani sürrealizmin merkezine, taşınmaya cesaretlendirecek kadar ilgi topladı. Paris'e vardığında, şehirden uzak, yalnız bir şekilde yaşadı ve işine odaklandı. Teknik açısından ciddi bir yetenek olduğu söylenemez, bu da onun popülaritesine katkı sağlayabilir. Onun resimlerine baktığınızda, resim yeteneğine karşı, Salvador Dali gibi parlak bir üstada duyduğunuz kadar derin bir hayranlık hissetmek zorunda değilsiniz. Paris'te yaptığı çalışmalarının bir kısmı Magritte'nin bu hedefiyle bağdaşıyor. Kumaşlara sarılmış başların birbirini öperken resmediliği "Aşıklar" adlı çalışması, kesinlikle bunlardan biri. Bir diğeri de, içine gökyüzü resmedilmiş tek göz tablosu olan "Sahte Ayna" adlı eseri. "İmgelerin Hainliği" adlı eseri de bir üçüncüsü. Tüm bu resimleri, Magritte'nin sanatını yeni kılan şeyi ifade ediyor: maddi dünyanın yapısında var olan acayipliği onaylanması ve, Kavramcılık akımından çok önce, sanatın başlı başına bir dünya olduğu konusunda ısrar etmesi, düşüncelerden oluşan bir dünya. THE NEW YORK TIMES