Batmak ve küçülmek

Bu günlerde İngiltere'yi Kuzey Denizi'nde salınan, sel altındaki minik bir toprak parçası olarak hayal etmek zor değil.

İskoçya'nın ayrılmasıyla küçülmüş, Avrupa Birliği'nden çıkarak Avrupa'dan kopmuş, bir ırmağın nasıl taranacağı hakkında tartışan bir grup aristokratın yönettiği, "sağlık ve güvenlik" konularında telaşlı emirler veren yetkililerin bezdirdiği, "insanlara bir şeyi yaptırmak açısından harika bir felaket gibisi yoktur" diyen kaçık bir prensin geziye çıktığı bir ülke. Belki de bu hayal bile çok iyimser.Hiciv ustası Peter Cook'un dediği gibi, bu adaların kaderi "kıkırdayarak denize batmak" olabilir. 2014'e gireli çok olmasa da, şu ana dek Birleşik Krallık'ı ciddiye almayı neredeyse imkânsız hale getiren şeyler yaşadık. Dünya finans merkezi, en ilgi çekici özelliğini bir gemi dolusu aptalın oluşturduğu, dünyanın suda yaşayan merkezine dönüyor. Geminin dümeninde, uzun bir uykudan uyanıp Somerset bölgesinin büyük kısmının bir ayı aşkın süredir su altında kaldığını keşfetmiş gibi görünen Başbakan David Cameron var. Thames Nehri'nin taşkın suları Londra'yı kuşatıyor. Muhafazakâr Parti içinde bile dalga geçilen bir adamın yönettiği Çevre İdaresi alay konusu. İskoçlar, beklendiği üzere 307 yıl sonra birlikten çıkmak için fırsat kolluyor. Yağmur da hâlâ sürüyor. Hükümet , İngiltere'nin güneybatısındaki Somerset'i etkileyen sellere haftalarca aldırış etmedi. Yetkililer bölgede boy gösterdiklerinde, felaketin kendisinden ziyade insanların eğreti su tesisatları veya kano kullanımı nedeniyle sağlık ve güvenlik kurallarını ihlal etmesi yüzünden kaygılanmış göründü. Burada ABD'deki Katrina Kasırgası'nı anımsatan bir fiyasko var. Çevre İdaresi Başkanı Chris Smith, İngiltere'nin Michael Brown'ı -başkan George W. Bush'un meşhur "Brown'cığım harika iş çıkarıyorsun" iltifatına konu olan, dönemin ABD afete müdahale direktörü- oldu. Kısa süre sonra istifa eden Brown'ın New Orleans'taki yıkıma müdahalesi bir fiyaskoydu. Smith'in günlerinin de sayılı olduğu söylenebilir. Sel yönetimi konusunda kendi ekibinin, siyasetçilerden "100 kat fazla" bilgisi olduğunu söylüyor. Öyle bile olsa bilgisi yetersiz kaldı. Her felakette bir günah keçisine ihtiyaç duyulur: Burada "baş aday" Smith. Yine de, Smith'in kargaşanın sorumlusunun kim olduğuna dair soruyu "hava" diye cevaplaması bir zekâ belirtisi. Bu arada İskoçya'nın 1707'de İngiltere'nin bir parçası haline gelmesinden bu yana görülen en yağışlı mevsimlerden birinin nedeni olarak, küresel ısınmadan Tanrı'nın gazabına dek birçok sebep gösteriliyor. İskoçya demişken, İskoç Ulusal Partisi ile İskoçya'nın bağımsızlığını savunan kampanyanın lideri Alex Salmond, Cameron'ı sıradan insanların yaşamları ve kaygılarından habersiz, zorba ve züppe biri olarak tanımlamayı seviyor. Hükümetin sellere müdahale konusundaki beceriksizliği Salmond'ın iddiasını destekledi. Son anketler durumun başa baş gittiğini ve birlik içinde kalmayı yeğleyen çoğunluğun hızla eridiğini gösteriyor. Cameron'ın Salmond ile tartışmayı reddetmesi birlikçilerin yararına olmadı. Cameron geçenlerde yaptığı konuşmada "İngiltere'den ayrılmamanızı isteriz" dedi ve İskoçya'sız bir İngiltere'nin çok zayıflayacağını söyledi. Ülkenin mevcut durumunun kötüleşmesi korkutucu bir düşünce. Ama İskoçlar Cameron'a bakınca şaşırıyor. İskoçların ezici çoğunluğu AB'yi desteklerken, bu konuda tehlikeli bir belirsizlik sergileyen Cameron, İngiltere'nin AB'den çıkışına kapı aralıyor. Kuşkusuz İngiltere'nin 21'inci yüzyılda önemini koruyup refahını artırmasının en iyi yolu, birliğin dağılmaması ve ülkenin AB'de kalması. Bir arkadaşıma göre diğer seçenek, "Büyük Londra artı Somerset düzlükleri." Avrupalı ortaklarından ayrılmış, İskoçyasız bir Küçük İngiltere gerçekten çok küçük kalır. Cameron bundan sorumlu tutulsa da, İskoçya'nın yokluğunda İşçi Partisi'nin kazanması düşük bir ihtimal olduğu için ülkeyi ebediyen yönetebilir. Bu noktada, Kuzey Denizi'ndeki minik ülkenin ıslanıp kıkırdaması ve batmaya hazırlanması kaçınılmaz olur. THE NEW YORK TIMES