Asla annem/babam gibi olmayacağım!
Eleştirmekten hiç çekinmediğimiz anne/babamız ilişkilerinde ne kadar mutlu oldular ve biz onlara ne kadar benzedik?
Eleştirmekten hiç çekinmediğimiz anne/babamız ilişkilerinde ne kadar mutlu oldular ve biz onlara ne kadar benzedik?
Her ne kadar mutluluğun tanımı kişiden kişiye göre değişiklik gösterse de hepimizin yaşamdan tek beklentisi mutlu olmaktır. Bazıları için hayat çok kolaydır, bazıları ise devamlı mücadele vermek zorundadır. Öyleyse bir bakın bakalım, Anne ve Babanız ilişkilerinde mutlular mı / mutlu muydular?ÇOCUĞUNUZLA DOĞRU İLETİŞİM KURMANIN YOLLARI
Birçoğumuz daha çocukluk döneminden itibaren annemizi ve babamızı eleştirerek geçiririz zamanımızı. En çok kullandığımız cümlelerden birisi ise ‘‘asla annem / babam gibi olmayacağım’’ olur. Zaman geçer, yetişkin bireyler oluruz. Ve bir bakarız ki zamanında bolca eleştirdiğimiz annemizin/ babamızın hayatını yaşar olmuşuz. Ebeveynlerimizin tüm enerjisi daha biz anne karnındayken bize akmaya başlar. Eğer onlar genel anlamda stresten uzak ve mutlu bir evlilik sürüyorlarsa, bu mutluluk enerjisi aynen çocuğa geçer. Tam tersiyse yani evlilik sorunlarla doluysa ve özellikle de anne kaygılar ve korkular içindeyse bu olumsuz enerjiler de çocuk tarafından aynen algılanır ve kendi de bu duygularla büyümeye başlar. Bu sürece doğduktan sonraki yaşananlar da eklenir ve bir süre sonra hayat çekilmez bir hal alır. Anne/ babamızdan bize akan enerjilerin hayatımızın şekillenmesine etkisi tahmin edebileceğimizden de daha çoktur. Eğer siz de ‘ben asla annem/babam gibi olmak istemiyorum’ diyorsanız veya yaşadığınız hayatın sorumlusu olarak ailenizi görüyorsanız ve hayatınızda yolunda gitmeyen bir şeyler varsa muhakkak bir bilinçaltı yolculuğu yapmanız gerekiyor demektir. Aşk, evlilik, arkadaşlık ilişkilerinizde sıkıntı yaşıyorsanız yüksek ihtimal çocukluk döneminizde anne/ babanızın sizin üzerinizde bıraktığı duygusal travmalar var ve siz belki de farkında bile değilsiniz. Aynı olayı yaşamak gerekmez, aslolan hissedilen duyguların aynı olmasıdır! Bir ev hanımı eşinin uyguladığı şiddet ve baskıya hiçbir zaman ses çıkartmaz ve karşı durmayarak yaşadıklarını içine atar. Olan bitene şahit olan kız çocuğu annesine, kendini bu kadar ezdirdiği ve babasına hiçbir zaman karşı koymadığı için çok kızar, onu aciz ve korkak bulur. Annesine uygulanan şiddet ve baskıya her şahit olduğunda ‘‘ Ben asla annem gibi olmayacağım’’ diye düşünür. Aradan yıllar geçer; Üniversiteyi bitirir, iyi bir işte çalışmaya başlar. Hiç bir zaman eşinden fiziksel şiddet veya baskı görmüyordur. Ancak eşinin devamlı onu aşağılamasına ve herkesin içinde küçümsemesine sesini çıkaramaz. Bilinçaltına yapılan yolculukta ortaya çıkan annesinin yaşadığı durum ile aynıdır.’‘Acizlik, küçük düşme, çaresizlik’’ 
