Ailenin huzurunu bölen kurşunlar

Kurşun mermisi kafatasını delip geçti. Şam'daki dar sokağın taş duvarlarında silah sesinin yankısı yitmeden can verdi.

Zeynep'in kahraman babası, benim de kuzenim öldü. Sağır olduğu için silah sesini duymayan dört yaşındaki kızının yanında yığılıp kaldı. Kızı, "Baba, babacığım, gitme. Dinle beni, lütfen, lütfen. Sana bugün öğrendiğim yeni işaretleri göstermek istiyorum" diye seslendi. Kendi zayıf ve ürkek sesini bile duyamıyordu. Yakarışını anlatacak işaret dilini hatırlayamadığından babasının cansız eline yapıştı ve kanlı yüzüne bakakaldı. Cevap gelmedi. İkinci silah sesini de duymadı, göğsünü delip geçen merminin sesini. Ama bu seferki onu öldürmeyecekti. Zeynep için diğer sabahlar gibi bir Aralık sabahıydı. Gece derin bir uyku çektiği için anne ve babasından erken uyandı. Patlamalar ve silah sesleri onu hiç uyandırmıyor, kâbuslar görmesine yol açmıyordu. Sağır olması sayesinde uykusu, Suriye rejimiyle asi güçleri arasındaki çatışmalar ne kadar şiddetlenirse şiddetlensin, bölünmüyordu. Her sabah usulca anne-babasının odasına süzülüyor ve babasının başında durup şöyle fısıldıyordu: Babacığım, babacığım, seni herkesten daha çok seviyorum. Babacığım, babacığım, beni hiç yalnız bırakma. Babacığım, babacığım, seni herkesten daha çok seviyorum.

MUTLU BİR AİLE OLMAK ZOR DEĞİL

Babacığım, babacığım, uykuluymuş gibi yapma. Zeynep'in sesine uyanan Ebu Abbas'ın içi sevinçle doluyordu. Kızına duyduğu derin sevgi Zeynep'in annesi Ümmü Abbas'ı kıskandırıyordu. Roman asıllı aile siyasetle ilgilenmiyordu. Çoğu Suriyeli aile gibi onlar da sadece normal bir hayat sürmek istiyorlardı. Batılılar tartışıp analiz ediyor. İslamcılar Suriye'de denetimi ellerine geçiriyor; teröristler Suriye'de her yere sızıyor; mezhep savaşı; etnik savaş; din savaşı. Hâlbuki Suriyeli ailelerin çoğu bu "eğitimli ve analitik" tartışmalardan habersiz. Tek yaptıkları, patlamalar ve silah sesleriyle hayatlarını sekteye uğratan iktidar mücadelesi olmadan birlikte yiyebilecekleri, konuşabilecekleri ve birbirleriyle ilgilenebilecekleri bir zamanı düşlemek. Mahalle bakkalı Ebu Haşim'in müşterisi çok az. Vaktinin çoğunu dükkânın önündeki sandalyesinde tavla oynamak ve nargile içmekle geçiriyor. "Bizi nasıl bir hükümetin yöneteceğiyle ilgilenmiyoruz. Kimin kaybedeceğiyle, kimin kazanacağıyla ilgilenmiyoruz. Biz sadece normal bir hayat istiyoruz. Buna yaşamak denmez" diyor Ebu Haşim. O gün Zeynep'in babası yatağından kalktı. Yüzünü Zeynep'e doğru indirdi ki, kızı dudaklarını babasının yanaklarına iyice bastırabilsin. Söylenen kelimeleri işitmiyordu belki, ama gözleri görebiliyordu. Babasının kıpırdayan dudaklarından ve ışıldayan gözlerinden anlayabiliyordu. Babası, behebak, (seni seviyorum) diyordu. Ebu Abbas, Zeynep'i Şam'daki tek sağırlar okuluna bırakacak olan tıklım tıklım minibüse götürdü. Okul isyandan önce açılmıştı; Zeynep oraya gitmeyi çok seviyordu. Birçok kişi Zeynep'in sağırlığını bir sorun olarak görüyordu. İleride onunla evlenmek isteyen biri çıkar mıydı? Bundan habersiz olan Zeynep'se dünyanın en mutlu insanıydı. İşaret diliyle heyecanlı heyecanlı, "Hayatımı seviyorum" diyordu. Bir keresinde Ebu Abbas, "Çok şükür ki şu silah seslerini, patlamaların gürültüsünü, haberlerdeki korkunç şeyleri duymuyor" demişti. Öğlen saati her zamanki gibi elektrikler kesildi. İsyanla beraber elektrik kesintileri de başlamıştı. Bazı aileler günde yalnızca beş saat elektrik ve su alabiliyordu. Öğleni biraz geçerken Ebu Abbas, Zeynep'i okuldan aldı. Arkalarından yanaşıp duran bir araba daha o an Ebu Abbas'ın dikkatini çekti. Yakındaki küçük bir bakkal dükkânının sahibi olan Ebu Samir'in sözleriyle, Ebu Abbas "durdu. Arabayı görür görmez kızını elinden tutup arkasına çekti". Siyah camlı arabalar ancak Suriye rejimine ve muhaberat'a, yani gizli polise ait olabilirdi. Arabadan inen iki adam tereddütsüz adımlarla Ebu Abbas'a yaklaştı. Adamlardan biri tabancasını çekmişti bile; silahını doğrulttu ve oradan çıkan kurşun mermisi Ebu Abbas'ın alnından girip kafatasını parçaladı. Zeynep'i hâlâ saklamaya çalışan Ebu Abbas dizlerinin üstüne çöktü. Kız babasına sarıldı. Çığlıklar atıyor ve kendini hangi işaretlerle ifade edeceğini bilemiyordu. Derken bir kurşun daha ateşlendi. Haftalar geçti. Aile saldırının sebebini hâlâ bilemiyor; belki de başka aile üyeleri rejime karşı açıkça dil uzatmışlardı. Dul ve yetim kalan Ümmü Abbas'la kızı Zeynep ve üç oğlu, çoğu Suriyeli aile gibi, ülkede kalamadı. Perişan ve bitkin olarak yollara düştüler. Ürdün sınırına yakın bir yerde, binlerce mültecinin olduğu ama yeterli çadırın olmadığı bir kampa sığındılar. Oradaki çocukların sayısı çok olabilir, ama hepsinin aklında aynı şeyin olduğunu biliyoruz. Onlar kendi şarkılarını babalarına okumayı özlüyorlar. THE NEW YORK TIMES

---