Yalnızım ve çok korkuyorum

Siz de onlar gibi evde yalnız kalamıyor, bu yüzden hiç istemediğiniz bir ilişki yaşıyor, hatta fazla alkol mu kullanıyorsunuz? Monofobia kulübüne hoş geldiniz. Yalnızlık korkusu yaşayanlar anlattı.

YALNIZ BIRAKAN SEVGİLİMİ ALDATABİLİYORUM 

30 yaşındayım. Yalnızlık korkum üniversite yıllarında tek kişilik odalarda kaldığım zaman başladı. Özellikle tatil döneminde yurtta kimsenin olmadığını bilmek beynimde ilginç olayların canlanmasına neden oluyordu. Okul bittiğinden bu yana da eve dönüş saatleri yaklaştığında kâbus anlarım başlıyor. Tüm ışıkları açıyorum. Yine de 2-3 saat sonra olmayan bir sesi, bir görüntüyü duymaya, görmeye başlıyorum. İçsel bir terleme, kaçış hissiyatı, yoğun korku hali yaşıyorum. Yalnız kalmamak için sürekli arkadaşlarımı davet ediyorum, bu sebeple evim 6 kişiyi ağırlayacak kadar büyük. Sevgililerime eve gitme dediğimde gittikleri için aldatma eğilimine giriyordum. İlişkilerimin bu yüzden kısa sürdüğünü bile söyleyebilirim.

KORKMAMAK İÇİN EVE SARHOŞ GİTTİĞİMİ BİLİRİM

4-5 yaşlarındayken yemek ayırt ettiğim için anneannem beni karanlık odaya kilitlemişti. Saatlerce orada ağlayıp, uyuyakaldığımı hatırlıyorum. Yalnızlık fobimi buna bağlıyorum. Ailemle yaşarken sorun yaşamıyordum. Yalnız yaşamaya başlayınca işler değişti. Çok uzun süre, komşum da olan yakın bir arkadaşım uykuya dalana kadar yanımda kalıp, sonrasında sessizce çıkardı evden. Hep ışık ve televizyon açık uyudum. Uyku öncesi her sese duyarlılığım maksimum düzeyde. Odada her zaman ne olduğunu bildiğim objeler bile karanlıkta göz yanılması yapabiliyor. Elektrikler gittiyse büyük stres yaşıyorum. Mum aramaya bile cesaretim olmuyor. Bir dönem çalışmıyordum. Eve hep sarhoş gidiyordum ki sızıp bu korkuyu yaşamayayım.

TEK BAŞIMA KALMAMAK İÇİN EVLENDİM F.G.

35 yaşındayım. Yalnızlık korkumun tam olarak ne zaman başladığından emin değilim. Gece evde yalnız kalamıyordum. Ev arkadaşım gelemeyeceğini söylediğinde, acil plan yapıp, gerekirse şehir dışına günübirlik ailemin yanına gidiyordum. Ya da arkadaşlarımdan birini eve davet ediyordum. En kötü ihtimal, kimse gelemiyorsa, ben onlara misafir oluyordum. Elimde çantam günlerce eve uğramadığımı biliyorum. En ufak sesten korkuyorum. Uyuyamıyorum. Sırf bu yüzden erkek arkadaşımla daha ciddi ve bağlayıcı bir ilişkiye girdim. Eğer böyle bir korkum olmasaydı seçimlerim daha farklı olurdu. Mutlu olmadığım bir ilişkiyi sürdürdüm, üstelik evlendim. Ayrılma kararı vermem de yine bu korkum yüzünden uzun sürdü.

CİN, PERİ HİKAYELERİYLE YETİŞTİRİLDİM

Yalnızlık korkum 5-6 yaşımdan beri var. Sık sık hastalanan bir çocuk olduğum için ailem çok üzerime titrerdi. Korktuğum için hep annem ve babamla yatardım. Onlar da buna izin verirdi. Korkumun temel sebebinin bu olduğunu düşünüyorum. Diğer bir nedense, biraz geleneksel bir ortamda büyüdüm. Cin, peri hikâyeleri çok anlatılırdı. Yıllarca bu korkuyla yaşadım. Üniversitede yurtta kaldığım için çok büyük sıkıntı olmadı. Mutlaka odada birileri vardı. Ama sonrasında iş hayatım başladı. Hep bir ev arkadaşıyla yaşamak zorunda hissettim. Taa ki son ev arkadaşım evlenene ve ben yeni bir ev arkadaşı bulamayana kadar. Yani yalnız yaşamaya mecbur kaldım. Fakat çok enteresan bir şekilde o günden itibaren bu korkumu yendim.

HÜRRİYET


Paylaş

Görüntülenme:
Güncellenme Tarihi:04 Mayıs 2015Yayınlanma Tarihi:05 Mayıs 2015

© 2024e-Psikiyatri.com, bir NPGRUP sitesidir,
e-Psikiyatri.com bir NPGRUP sitesidir. Bu sitede verilen bilgiler, site ziyaretçilerinin/hastaların hekimleriyle mevcut ilişkilerini ikame etmek değil, desteklemek için tasarlanmıştır. Bu sitede yer alan bilgiler bir hekime danışmanın yerine geçmez. Tüm hakları saklıdır.